Casus Familieopstelling: De Kanker van Bart.

Bart belt me. “He Bodo, die training met familieopstellingen, kan ik die nog een keer doen?”

“Je riep de vorige keer in training met familieopstellingen iets over kanker”.

“Wat je niet wist, is dat ik de week ervoor naar de huisarts ben geweest”.

“Lymfeklierkanker”. “Ik ben positief getest, dus dat was niet zo mooi”.

Knal. Kippenvel. Tranen van ontroering.

Bart vertelt, dat het hem de vorige keer niet lukte om van hoofd naar hart te gaan. Daar was hij hardnekkig in. Dat deed hij heel goed. Dat dan wel weer.

Ik herinner me zijn familieopstelling nog goed. Hij blokkeerde alles met gevoel. Opzettelijk of een onbewust patroon? Doet er niet toe. Het gevoel wilde maar niet door de muur van Bart heen komen.

Boos was ie. Ik kon niet op tegen zijn boosheid. Inmiddels geef ik 10 jaar trainingen met familieopstellingen en heb geleerd mijn intuïtie te vertrouwen.

Op le moment suprême zei ik: “Nou ja Bart, maakt niet uit met die boosheid van je, houd die vooral lekker vast. Als je vasthoudt aan boosheid, dan loop je wellicht meer risico op kanker. Maar niet dat dat jou en je muur wat uitmaakt toch?”

Op zo’n moment hebben cursisten kromme tenen. Ikzelf ook. Het doet me zeer om zo confronterend tegen iemand te zijn.

Cursisten vragen zich dan af wat mij in Gods naam bezielt om zoiets te roepen.

Pfff ja, wat bezielt me?

Bart was ook flabbergasted. Uit het lood geslagen. “Je riep de vorige keer in training met familieopstellingen iets over kanker”. Dat is dus het onderwerp wat ik in een volgende opstelling wil aankijken.

We zijn nu een half jaar later. Bart belt me nu. Hij vond me toen best lomp. Hoe dat ik het in mijn hoofd haalde om zoiets over kanker te roepen. Het ergste was nog dat het klopte. De kanker klopte aan de deur.

Inmiddels is hij genezen. Schoon. Opgelucht. Uhhh deels. Blijvend schoon? Want misschien is het een tijdbom?

Cursisten weten, dat ze in een training bij mij door de wasstraat gaan. Dat het serious business is. Vooral tijdens een meerdaagse training met familieopstel-lingen. Die is best confronterend. Hupsakee. Een enkeltje naar je ziel met de TGV.

We hebben het erover. “Ja Bart” zeg ik “je weet hoe de training in elkaar steekt, dus gewoon even nog een keer zo’n traininkje doen, dat gaat niet”.

Ik geef hem even tijd en ruimte en hoor hem ademhalen. “Mijn voorstel zou zijn om de kanker op te stellen”. Barts adem stokt. “Kan dat” vraagt hij? Jazeker.

De kanker is een noodklok. Het herbergt een boodschap. We kunnen in de training met een opstelling proberen te onderzoeken waar de kanker voor staat.

“Wel moet ik je eerst even waarschuwen Bart”. Het kan zijn, dat de persoon die in de training de kanker representeert ziet dat bij jou het kwartje valt en dat deze persoon dan naar een uithoek in de trainingszaal loopt. In dat geval zal de kanker je voorlopig niet lastigvallen.

Maar het kan ook zijn, dat deze persoon naar je toeloopt en niet van je zijde wijkt.

Wat je ook probeert. In dat geval heb je niet veel tijd meer.

En hoe het ook loopt, zorgvuldige medische begeleiding is super belangrijk.

Meten is weten.

Ik vraag Bart om minimaal een week de tijd te nemen om erover na te denken.

Na 2 weken belt Bart. Hij wil de training nogmaals volgen. Het is een 3-daagse training met familieopstellingen. “In het ergste geval heb ik niet veel tijd meer”.

“Maar dan heb ik tijd in vrede en kan ik de juiste stappen nemen”.

“In het beste geval kan ik ruimschoots vooruit”. “Dan is het fijn om dat te zien”.

Beste lezer: er zijn van die momenten, dat ik kan huilen van ontroering.

Van geluk. Dat ik iemand bij deze gevoelige en veelomvattende stappen

mag begeleiden.

Het voelt haast gênant om geld te vragen voor zo’n training.

Zeker als het letterlijk gaat om leven en dood.

Bart komt in training. Hij stelt zijn ouders op, zichzelf en de kanker.

Wat er dan in de trainingsruimte gebeurt, kan ik niet onder woorden brengen.

Wat de cursisten ervaren idem dito. Wat ik ervaar is de belangrijkheid van het onderwerp. Bovenal voel ik me zielsgelukkig. Dat ik Bart mag helpen.

De cursisten die de ouders van Bart representeren, staan op grote afstand van elkaar. Ze kijken niet naar elkaar. En is what so ever geen interesse naar elkaar.

Niets. Echt he-le-maal niets.

Pijnlijk. Ja ze hebben het een keer met elkaar gedaan. Ze ontmoetten elkaar op de jaarlijkse kermis. Er was wat geflikflooi. Beng. Zwanger. Dus trouwen. Zo ging dat in die tijd. Met de ouders die ze hadden. En er is de kerk. Weinig keuze dus.

Eén van de cursisten is bereid kanker te representeren. Deze persoon gaat tussen de ouders in staan. Het duurt even. Eerst verstijft Bart. Daarna ontspant hij.

Ik vraag hem wat er gebeurt. Hij legt uit, dat het tussen de ouders koud is.

Steenkoud. Het is niet om aan te zien. Niet om uit te houden. Hij probeert enige warmte toe te voegen.

Ik vraag hem of hij toe is aan de volgende stap. “Ja” zegt hij”.

Ik leg hem uit, dat de relatie tussen zijn ouders iets tussen hen is. 

Al doen ze elkaar verbaal geweld aan, dan is dat een zaak tussen hen.

Bart heeft zijn warmte nodig voor zichzelf.

Er valt een kwartje bij Bart.

Ik vraag hem om in de familieopstelling tegenover zijn moeder te gaan staan.

Er is oogcontact. Ik vraag hem om te zeggen: “lieve moeder, als er geen warmte is in jullie relatie, dan is er koudheid. Ik ga stoppen jullie kilte te veranderen in warmte. Ik laat jullie relatie vanaf nu tussen jullie”. Moeder knikt instemmend.

Ik nodig Bart uit hetzelfde tegen vader te zeggen. Ook vader knikt instemmend.

Langzaam ontstaat er rust in deze familieopstelling.

Bart en de cursist die de kanker representeert beginnen elkaars blik te zoeken.

Na enige tijd kijken ze elkaar echt aan. De representant van de kanker ziet, dat Bart het snapt. Deze representant doet een stapje achteruit.

De representant van de kanker is nu geen brug meer tussen vader en moeder.

Bart doet ook een stapje achteruit. Hij laat de relatie tussen zijn ouders nu echt tussen hen.

In langzame stapjes gaat de representant van de kanker achteruit. Checkend of Bart niet toch nog tussen de ouders in gaat staan.

Dit proces gaat in kleine stapjes door, totdat de representant van de kanker in een hoek van de traningszaal staat.

Er is nu ontspanning. Er is nu warmte.

We beëindigen de familieopstelling.

Je reactie is welkom.

Graag.